Een gemiddelde werkdag voor onze accountmanagers

Inmiddels werken we ruim vier weken vanuit huis. Business as usual? We vragen het onze accountmanagers Joanita, Carlo, Niels en Ronald.

In dit artikel schijnen zij een licht op de impact op hun werkdagen.

Er komt voornamelijk nieuw werk bij

Carlo: “Ja, mijn gemiddelde werkdag ziet er heel anders uit nu. Ik heb natuurlijk geen reistijd. En ergens had ik het idee dat mijn werkdag er een stuk relaxter van zou worden, maar daar heb ik me op verkeken.

Het vervoer liep door tot half maart, daardoor lopen mijn normale werkzaamheden nog door. Daar komt veel nieuw werk bij. Vooral door vragen en onduidelijkheden van opdrachtgevers. En ik merk dat iedere opdrachtgever met andere uitdagingen worstelt, daar zit echt veel verschil in.

Normaal gesproken heb ik hooguit drie, maar meestal één of twee afspraken. Nu heb ik meestal vier calls op een dag. En die moeten ook allemaal uitgewerkt worden. Persoonlijk merk ik dat het drukker wordt en dan mis ik mijn reistijd wel om even te ontladen tussen de afspraken.

Begrijp me niet verkeerd, ik ben blij dat ik veel werk heb, maar ik had er een heel andere voorstelling van.”

Hectisch en uitdagend

Joanita: “De eerste week thuiswerken was even hectisch, we moesten van alles organiseren, zodat iedereen vanuit huis kon werken. Na die eerste week zou alles goed komen, dacht ik nog. Dan heb ik alle tijd om dingen te doen die normaal gesproken blijven liggen. Iedereen heeft wel zo’n lijstje toch?

Nou, dat lijstje is er na vier weken nog steeds en is inmiddels ook een stuk langer geworden.

Net als Carlo mis ik de reistijd ook wel om even te ontladen, mijn gedachten te verzetten of dingen met andere collega’s af te stemmen. Nu is het alleen maar door, door en door. Dat is echt wel even zoeken naar een goede balans.

Het is even hectisch, maar wij gaan een uitdaging niet uit de weg”

Hele nieuwe vraagstukken waar we nog niet over hebben nagedacht

Niels: “We zijn bezig met de implementatie voor een nieuwe opdracht in Alkmaar. Dit zou typisch een overleg zijn waarvoor we met z’n allen, in dit geval met drie personen, naar Alkmaar zouden zijn gereden. En dat hebben we nu op afstand gedaan. Vooraf hebben we samen een agenda afgestemd. En dan gaat het eigenlijk prima. Het zou me niet verbazen als de helft van de afspraken zo blijven organiseren als we de weg weer op mogen. We leren er dus een hoop van.

Tegelijkertijd zie ik zelf ook wel dat een aantal projecten stil zijn komen te liggen. Ik was bijvoorbeeld bezig met het opzetten van een pilot situatie om vervoer te organiseren. Ja, dat is helemaal niet meer van toepassing.

Aan de andere kant komen er werkzaamheden bij. Bij een inkooptraject voor een zorginstelling bijvoorbeeld. Eigenlijk zouden we gaan starten op 1 juni en nu is het niet eens duidelijk of er dan überhaupt mensen vervoerd mogen worden.
Dat roept natuurlijk van alle kanten vragen op. Want hoe moeten we hiermee omgaan? Het is een heel nieuwe situatie.

Nu komen vraagstukken op ons pad waar we eerder nog niet over nagedacht hebben. Dat vind ik wel interessant. “

Het geeft energie om samen deze uitdaging aan te vliegen

Ronald: “Het is voornamelijk zoeken naar hoe iedereen aangehaakt blijft. Als we voorheen met enkele mensen kantoordagen hadden, dan deed je niet zoveel inhoudelijk werk. Maar aan het einde van de dag hadden we veel dingen samen geregeld. Alleen al door even met collega’s spontaan te sparren. En dan ga je toch een heel stuk wijzer naar huis. Nu moet je echt iets plannen om hetzelfde te bereiken. Dat vind ik lastig.

Hetzelfde geldt voor de tijd en de energie die het kost om alles op afstand te doen. Het is voornamelijk veel bellen. En, net als mijn collega’s, mis ik de rustmomentjes in de auto.

Wat ik ook merk is dat deze situatie ineens vraagt om constant schakelen en andere dingen doen. We zijn ineens heel druk met breder kijken dan alleen onze eigen opdracht. Daarnaast praten we met andere netwerken over hoe we met deze situatie om moeten gaan. Kunnen we iets voor elkaar betekenen?

Kijk, we zitten veel tussen opdrachtgevers en vervoerders in en op dit moment hebben beide kanten het moeilijk. We krijgen nu steeds sneller de rol als verbinder tussen deze partijen. En dat is natuurlijk dé plek waar we willen zijn als Forseti. Tussen de opdrachtgever en de vervoerder in.

Het geeft energie om samen deze uitdaging aan te vliegen. Aan de andere kant kost het ook veel moeite en energie om een lijn te vinden in het geheel waar we met z’n allen op voort kunnen borduren. Het is heel veel praten, zoeken en puzzelen met mensen. Dat is pittiger dan ik vooraf had gedacht.”

In het volgende artikel gaan we dieper in op de impact op onze dienstverlening.